Vəhhabilərin Əhli-Beytə (ə) düşmənçiliyinin səbəbləri və amilləri
Vəhhabilərin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliyi heç kimə sirr deyil və bu düşmənçilik vəhhabi firqəsində müxtəlif formalarda özünü göstərmişdir. Vəhhabilərin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliyi bir çox səbəblərə malik ola bilər. Bu səbəblərdən biri də, bu firqənin Bəni Üməyyə, xüsusilə Müaviyə və Yezid ibn Müaviyəyə tabe olmasıdır. Cəhalət və zahirə bağlılıq da bu firqənin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliyində təsirli ola biləcək digər amillərdir. Həmçinin, siyasi baxımdan İslam düşmənləri ilə həmrəylik də Əhli-beytə (ə) düşmənçilikdə əsas rol oynaya bilər.
Vəhhabilərin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliyinin sübutları
Vəhhabilərin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliyini sübut etmək üçün bir neçə məqama toxunmaq lazımdır:
1. İbn Teymiyyə və vəhhabilər
Beləki, onlar Əhli-beytə (ə) heç bir fəzilət tanımırlar və Əhli-beytin (ə) üstünlüyünü ərəb cahiliyyətindən qaynaqlandığını düşünürlər. İbn Teymiyyə belə deyir: “Əhli-beytinin (ə) üstün olduğuna inanmaq, cahiliyyə dövrünün düşüncələrindən biridir. Necəki, o dövrdə qəbilə başçılarını digərlərindən üstün tuturdular.”[1]
2. İbn Teymiyyənin Əmirəl-möminin Əli (ə) və onun tərəfdarları haqqında fikirləri
“Əlini (ə) tənqid edən, onu lənətləyən və kafir və zalım adlandıranlar, məsələn xaricilər, bəni üməyyə və mərvanilərin hamısı İslam əhlindən idi və İslam şüarlarına inanır və onlara əməl edirdilər. Lakin Əlinin (ə) tərəfdarlarının hamısı mürtəd və kafir idilər.”[2]
3. Müasir vəhhabi müftisi Al-Şeyxin İmam Hüseyn (ə) haqqında fikirləri
Müasir vəhhabi müftisi Al-Şeyxin İmam Hüseyn (ə) haqqında fikirləri İbn Teymiyyə və digər əvvəlki vəhhabi rəhbərlərindən daha ifrat xarakter daşıyır. Al-Şeyx müxtəlif internet saytlarında əks olunduğu kimi, vəhhabilərin ürəyindəki sözü açıq şəkildə ifadə edərək Yezid ibn Müaviyəni haqlı və İmam Hüseyni (ə) haqsız qələmə vermişdir. O deyir ki, Yezid ibn Müaviyənin beyəti şəri bir beyət idi, ancaq Hüseyn və İbn Zübeyr Yezidə beyət etmədikləri üçün səhv etdilər. O, həmçinin deyir ki, Hüseynin etdiyi hər bir səhv özünə aiddir və Hüseynin Yezidə qarşı çıxması haram idi.[3]
4. Vəhhabilərin Aşura gününü bayram etməsi
Vəhhabilər Əhli-beytə (ə) düşmənçilik edərək Aşura gününü bayram kimi qeyd edirlər. Küveytdəki vəhhabilər bəzi qəzetlərdə Aşura gününü bayram və sevinc günü kimi qeyd edirlər. Həmçinin, əhli-sünnə tərəfindən Əhli-beytə (ə) hörmət edilməsinə baxmayaraq, Küveytdə yaşayan vəhhabilər qəsdən Tasua və Aşura gecələrində toy və bayram məclisləri keçirirlər.[4]
5.Bəni Üməyyəyə tabeçilik
Vəhhabilərin Əhli-beytə (ə) düşmənçiliklərinin səbəblərindən biri də, onların Bəni Üməyyə və Yezid ibn Müaviyəni dəstəkləmələridir. Bu, vəhhabilərin Bəni Üməyyənin davamçıları olduğunu və bu pis ağacın (şəcəreye xəbisə) yolunu davam etdirdiklərini göstərir. Vəhhabilərin fikrincə, həqiqi İslam Bəni Üməyyənin İslamıdır. Buna görə də, Müaviyə və Yezid ibn Müaviyənin Rəsulullahın (s) Əhli-beyti ilə düşmənçilik etdiyi və onları şəhid etdiyi kimi, bu gün onların davamçıları olan təkfirçi sələfilər və vəhhabilər də bu düşmənçiliyi davam etdirirlər.
Bu, vəhhabilərin və bu firqənin liderlərinin Müaviyə və Yezid ibn Müaviyəni dəstəkləməsiylə açıq şəkildə sübut olunur:
1. İbn Teymiyyə qələmə aldığı "Minhəcus-sünnə" kitabının dördüncü cildinin 549-cu səhifəsindən 575-ci səhifəsinə qədər Yezid ibn Müaviyəni digər müsəlman xəlifələri ilə eyni səviyyədə tutmuş və Kərbəla faciəsində Yezidin günahsızlığını sübut etməyə çalışmışdır. O belə deyir: “Əgər Yezid ibn Müaviyə fasiq və zalım olsa belə, Allah onu yaxşı və böyük işlərinə görə bağışlayacaqdır.”[5]
O, Hüseynin (ə) və onun tərəfdarlarının birbaşa qatili olan Ömər ibn Sədi müdafiə edərək belə deyir: “Doğrudur ki, Ömər ibn Səd ordunun əmiri idi və Hüseyni öldürdü, lakin Ömər Sədin günahı Hüseynin qanını almaq üçün qiyam edən və qatillərindən intiqam alan Muxtar ibn Əbi Übeydənin günahından çox azdır. Əksinə, Müxtarın günahı Ömər Sədin günahından daha böyükdür.”[6]
2. Vəhhabilər Əhli-beyt (ə) düşmənləri, xüsusiylə həzrət Əli (ə) düşmənləri olan Müaviyə ibn Əbu Süfyan və onun oğlu Yezid üçün “Müaviyənin və Yezidin fəzilətləri və onun lənətlənməməsi” adlı kitab yazmışlar. Halbuki, Nəsai Müaviyənin tərəfdarlarına cavab olaraq belə deyir: “Mən Müaviyə haqqında heç bir fəzilət bilmirəm, yalnız Peyğəmbərin (s) onun haqqında “Allah onun qarnını doyurmasın” dediyi məşhur lənətini bilirəm.[7]
3. Vəhhabilər Əhli-beytin (ə) düşmənləri olan Müaviyə ibn Əbu Süfyan, Ömər Səd, Bəni Üməyyə və Bəni Mərvan, Əmr ibn As və Yezid ibn Müaviyə haqqında nəql olunan bütün hədislərin yalan və uydurma olduğunu iddia edirlər.[8]
4.Müasir vəhhabilər üçün Yezid ibn Müaviyə çox böyük əhəmiyyət kəsb edir. Səudiyyə Ərəbistanı hökumətinin Təhsil Nazirliyi “Əmirəl-möminin Yezid ibn Müaviyə haqqında həqiqətlər” adlı kitab çap etmiş və onu bu ölkənin rəsmi məktəblərində dərs kitabı kimi təqdim etmişdir.[9]
5. Bir İraq mediası Səudiyyə Ərəbistanında hakim olan vəhhabilərin İslam Peyğəmbəri (s) və Əhli-beytə (ə) olan dərin kinlərini göstərmək üçün məktəblərə və küçələrə düşmənlərinin adlarını verdiklərini göstərən bir şəkil yayımlamışdı. Məsələn, İmam Hüseynin (ə) qatili Yezid ibn Müaviyə adına məktəb, İslam Peyğəmbərinə (s) düşmənçiliyinin həddi-hüdudu olmayan Əbu Ləhəb adına məktəb! Halbuki, Allah Quranda Əbu Ləhəbə lənət və nifrət efadə edən bir surə nazil etmişdir. Habelə, Kəbəni dağıtmaq istəyən Əbrəhə Həbəşi küçəsi! Halbuki, Allah onu və ordusunu ağrılı bir əzabla cəzalandırmışdır.[10]
Cəhalət və zahirə bağlılıq
Vəhhabilərin Əhli-beyt (ə) ilə düşmənçiliyinin digər səbəblərindən biri də, cəhalət və zahirə bağlılıqdır ki, bu da sadəlövhlük və düşüncəsizlikdən qaynaqlanır. Onlar xəvaric kimi zahirə bağlıdırlar və düşüncə və təfəkkürdən məhrumdurlar. Məsələn, xəvaricin şüarı belə idi: “Hökm yalnız Allaha məxsusdur”[11]. Halbuki, əmirəl-möminin Əli (ə) onların bu sözü barəsində belə buyurub: “Bu, batil məqsədlə istifadə edilən haqq bir sözdür.”[12]
Vəhhabilərin də şüarı belədir: “Dua yalnız Allaha, şəfaət yalnız Allaha, təvəssül yalnız Allaha məxsudur, kömək yalnız Allahdan və Allah üçündür.”[13]
Bu söz doğrudur, lakin vəhhabilər bu sözlərdən eyni xəvariclər kimi batil məqsəd güdürlər.
İslam düşmənləri ilə həmrəylik
Üçüncü amil bu firqənin liderlərinin İslam düşmənlərinin xidmətində olmasıdır. Tarix göstərir ki, vəhhabi hökuməti özünün üçüncü mərhələsinin Əbdüləziz ibn Əbdürrəhmanın hakimiyyəti dövründə İngiltərə tərəfindən qurulmuşdur. Şübhəsiz ki, müasir vəhhabiliyin və Əl-Səudun üçüncü dövrdə və ondan sonrakı dövrlərdə əldə etdiyi uğurlar Britaniya hökumətinin iqtisadi, siyasi və hərbi yardımları sayəsində mümkün olmuşdur. Bu dövrdə vəhhabi cərəyanı İngiltərənin dünyadakı məqsədlərini irəli aparmaq üçün bir vasitəyə çevrilmişdir. Üçüncü dövrdə vəhhabilik və Əl-Səudun İngiltərə ilə əməkdaşlığı vəhhabi düşüncəsinin davam etməsini və beləcə ayaqda qalmasını təmin etmişdir. Son onilliklərdə İngiltərənin zəifləməsi ilə ABŞ onun yerini tutmuş və hazırda Əl-Səud və ABŞ arasındakı əlaqələr İslam dünyasında misilsizdir.[14]
Aydın bir məsələdir ki, müasir dövrdə İngiltərə, ABŞ və İsrail Əhli-beytin (ə) İslamı olan həqiqi İslamla köklü və dərin düşmənçilik edirlər və onu zəiflətmək və məhv etmək üçün onların xidmətində olan İslamı dəstəkləyirlər. Bu gün vəhhabilərin İslama, xüsusiylə də şiəlik və onun imamlarına qarşı mədəni və hərbi hərəkətləri davam edir və bu işdə tamamilə bu imperialist güclərin dəstəyi və təsiri altındadırlar. Lakin bu firqənin sadəlövh ardıcılları reallıqdan xəbərsizdirlər və vəhhabi liderlərinin təlimlərinə əsaslanmadan möhkəm inamla onlara tabe olurlar.
Mənbələr:
- ↑ Əhməd bin Əbdul Həlim İbni Teymiyyə, "Minhacus-sunnə" Hicri qəməri 1406, Muhəmməd Rəşid Salehin təhqiqi. cild 3, səhifə 269
- ↑ "Minhacus-sunnə" cild 5, səhifə 6
- ↑ http://database-aryana encyclopaedia.blogspot.com /%D B%B2%DB%B0%DB%B1%DB%B3/%DB%B0%DB%B7/blog-post_14.html
- ↑ Qum Elmiyyə Hövzəsi, cameul mudərrisinin siyasi mədəni bölməsi, 1153-cü nömrə, səhifə 53
- ↑ İbn Teymiyyə, Əhməd ibn Əbdülhəlim, Məcmu əl-Fətava, nəşr tarixi və yeri yoxdur, cild 3, səhifə 413 və cild 4, səhifə 475.
- ↑ İbn Teymiyyə, Əhməd ibn Əbdülhəlim, Minhacus-Sünnə, Misir, cild 2, səhifə 70.
- ↑ Nəsai, Əhməd ibn Şüeyb, "Xəsaisu Əmirəl-möminin (ə)", səhifə 23, Əbu Davud, Süleyman, Müsnəd Əbu Davud, Beyrut, Daruəl-Hədis, səhifə 359.
- ↑ İbn Qəyyim, Məhəmməd ibn Əbi Bəkr, "Nəqdul-Mənqul", Beyrut, Darul-Qari, nəşr 1, 1411 h.q, səhifə 108.
- ↑ Ticani, Seyid Məhəmməd, Şiələr Əhli-Sünnədir, dipnot səhifə 94; Əsəd Vəhidul-Qasim, Həqiqətuş şiətil isnə əşəriyyə", səhifə 82.
- ↑ Xəbərnamə, nömrə 1198, səhifə 65.
- ↑ Əbu Zəkəriyyə Mühyiddin Yəhya ibn Şərəfun-Nəvəvi, əl-Məcmu'u Şərhil-Məhzəb (əs-Sübki və əl-Mutiinin əlavəsi ilə), Darul-Fikr, nəşr tarixi yoxdur, cild 19, səhifə 218.
- ↑ Əbu Zəkəriyyə Mühyiddin Yəhya ibn Şərəfun-Nəvəvi, əl-Məcmuu Şərhil-Məzhəb, cild 19, səhifə 218.
- ↑ Məhəmməd ibn Əbdülvəhhab ibn Süleyman ət-Təmimi ən-Nəcd, Kitabut-Tövhid, Riyad, İmam Məhəmməd ibn Səud Universiteti, bütün kitab.
- ↑ Əlizadə Musəvi, Seyid Mehdi, Sələfilik və Vəhhabilik (Mənşəyi), Qum, Qum Elmi Hövzəsi Təbliğat İdarəsi, Mədəniyyət və Təbliğat İdarəsi, nəşr 1, 1391 ş, cild 1, səhifə 331.